Noodkreet

Normaal gesproken schrijf ik een fijne blog over mijn schrijfproces, promoot ik mijn nieuwe boek en houd ik me bezig met manieren om schrijfinspiratie te krijgen voor een nieuw boek. Een nieuw verhaal met actuele thema’s en uiteraard een snufje muziek. Ik probeer – ook in mijn boeken – thema’s te raken die dichtbij me staan, waarmee ik zelf worstel en een groeiproces waar ik middenin zit. Dit keer ben ik volledig geblokkeerd en wil de inspiratie nauwelijks komen, omdat ik een enorm energielek probeer te dichten. En over dat lek wil ik het liefst een flinke noodkreet de wereld in sturen. Mijn netwerk is niet groot genoeg om dat te doen, dus wordt het een noodkreet verpakt in een blog.

Woonruimte gezocht

Het is niet voor niets dat mijn personage in ‘Gebroken akkoord’ een probleem heeft met het vinden van een woonruimte. Uiteraard zei een willekeurige redacteur goed bedoeld: is dat meisje niet zelfstandig genoeg om een eigen huis te vinden, heeft ze geen vrienden of familie. ‘Gebroken akkoord’ is een fictief verhaal waar ik als schrijver dat voor haar zou kunnen regelen. Maar de harde realiteit is dat er absoluut iets moet moet moet gaan gebeuren aan de woningnood, en dan heb ik het niet over de fictieve wereld van mijn boek, maar over mijn eigen wereld.

Harde realiteit

De mensen die op tijd zijn ingestapt en nu in het zonnetje in hun eigen tuin zitten te genieten of stellen die samen gekocht hebben, miljonairs met voldoende salaris per jaar die villa’s kunnen kopen zullen daar weinig last en misschien ook weinig besef van hebben. Maar de harde realiteit voor mij en vele anderen, nog los van afgestudeerden en starters en over een paar jaar mijn eigen kinderen, hebben een heel groot probleem. Een erg onderkend probleem. Ik wil heel graag voor heel veel anderen spreken, maar heb op dit moment alleen mijn eigen ervaring om te delen.

Gek geworden

In mijn geval – alleenstaande moeder met twee kinderen – heb ik de pech gehad om te scheiden en in een huurhuis te zitten. Waarmee ik erken dat ik het geluk heb dat ik een huurhuis heb kunnen vinden – op de particuliere markt weliswaar. Maar de huizenmarkt is gek geworden. Los van huurprijzen die niet (meer) te betalen zijn is kopen uitgesloten.
Laat ik je kort meenemen in mijn noodkreet. Ik heb een goede baan en spaargeld, toch is mijn absurd hoge huur nauwelijks meer op te brengen. Momenteel maak ik gekke sprongen op het werk om meer te kunnen verdienen. Uiteraard omdat ik mijn baan erg leuk vind en van uitdagingen houd, maar ook omdat ik de extra uren en het geld nodig heb om mijn stijgende huur te kunnen betalen. Zodat ik mijn twee kinderen (en mijzelf) een dak boven ons hoofd kan bieden en eten op de plank. Nogmaals, ik prijs me zelf gelukkig dat het lukt en er zijn heel veel anderen die hier veel harder mee worstelen waar het misschien minder goed lukt maar ik kan het voor nu alleen vanuit mijzelf vertellen. Heel kort gezegd mijn huur stijgt sneller dan mijn salaris en over twee jaar kan ik dit niet meer betalen.

Kijken kijken niet (kunnen) kopen

Oplossing: ga kopen. Dat zou fijn zijn, rust in mijn hoofd, kinderen op een veilige plek vanuit waar ze kunnen gaan studeren, energielek gedicht. Lijkt zo simpel. Maar de markt is gestoord. Ik kan niet kopen binnen een straal van 50 kilometer. Dus moet ik noodgedwongen mijn omgeving verlaten en ergens anders opnieuw beginnen met de kinderen om maar een dak boven mijn hoofd te hebben. Zou ik mee kunnen leven – liever niet – ware het niet dat dit niet meer alleen binnen die straal van 50 kilometer speelt.

Te bizar

En mensen, het is echt te bizar voor woorden, maar ik heb vandaag zelfs met een vriendin overwogen om dan maar samen een huis te kopen. Wat niet mag vanwege oneigenlijke relaties, aldus een hypotheekverstrekker. De enige oplossing is dus de loterij winnen, blijven huren met een extra baan en meer uren erbij of ja, je kunt 50m2 kopen voor 2,5 ton met je twee kinderen ergens op het platteland. Nu heb ik de luxe dat ik een baan heb, spaargeld heb en lieve vrienden. Maar jullie zijn het hopelijk met me eens dat alle genoemde oplossingen te bizar voor woorden zijn.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over degenen die net zijn afgestudeerd, nog een baan zoeken en met een studieschuld rondlopen. Misschien bedoel ik zelfs je eigen kinderen die noodgedwongen met hun voeten op jouw salontafel blijven hangen omdat er nergens plek is voor ze.

Bouwen voor de toekomst

Ik weet niet hoe ik dit kan veranderen en waar ik moet beginnen, maar ik hoop via deze blog een paar mensen in mijn netwerk wakker te schudden die wellicht een groter netwerk hebben om nog meer mensen wakker te schudden. Ze zeggen tenslotte: via zes mensen bereik je de hele wereld. Ik hoop alleen niet dat ik de wereld in moet trekken en Nederland moet verlaten om een dak boven mijn hoofd te kunnen behouden.